نامه سرگشاده به رهبرم

رهبرم سلام

حرف هایی برای گفتن دارم. من جوان ایرانی، من دانشجوی ایرانی، حرف هایی دارم. من یک مسلمانم، مسلمانی ایرانی،گله دارم، گله دارم از تندروهای به ظاهر طرفدارنتان. گله دارم از کسانی که ادعا می کنند با شمایند اما نیستند.

رهبرم من نگرانم، نگران سرزمینم، نگران دینم. سرزمینی که با هزاران سال تمدن، با تاریخی روشن و پرافتخار، با فرهنگی غنی که در سراشیبی سقوط فرهنگیست. نگران دینم که در محاصره دو گروه افراطی است. کسانی که متعصبان بی فکرند و فقط به پوسته دین چنگ می زنند و کسانی که در کل دین را منکرند.

رهبرم! شما بگویید چه کنیم؟ با گروهی که علمدار و مدعی عشق شمایند اما...

و چه کنیم با گروهی که ضد شمایند و با شنیده هایشان از دشمن بدون لحظه ای تأمل بر شما می تازند.

رهبرم! من دلم خون است و امیدم کم رنگ. چه کنیم؟

چه خوب گفتید وحدت، چه خوب گفتید باهم باشید و در کنار هم. اما وحدت باید از کجا شروع شود؟

به خدا سوگند ما مردم با هم می سازیم، با هم دستانمان در دست هم پشت سر کشورمان و دینمان ایستاده ایم، اگر خواص بگذارند.

اگر دنیا طلبان پول پرست بگذارند. رهبرم به خدا سوگند ما با همه تفاوت هایمان ،مذهبی و غیر مذهبی، شهری و روستایی، ترک و کرد و فارس و لر و ...، شیعه و سنی ایستاده ایم، اگر بگذارند.

گله دارم رهبرم از خواص بی تدبیر مقام پرست گله دارم.

شما بگویید چه کنیم؟