سلام وصد سلام بر هم دانشگاهی های گلم
خیلی فکر کردیم که حرف دل اولین شماره مجله چی باشه راستش و بخواید به توافق 100در صدی نرسیدیم از اون جایم که شما دیگه مارو دوست ندارید و گفتید کمک ممک و بی خیال مام گفتیم حرف دل مل و بی خیال.
ولی در اشتباهید ما بی خیال نشدیم صابون به دلتون نزنید. حالا در مورد چی بگیمُ اینه که خیلی سخته دلی که توش پر حرفه ولی وقتی می گن بگو می مونه.
اگه بخوایم از مشکلات دانشگاه و دانشجوها بگیم که این قصه سر دراز دارد وقت هست.باشه واسه شماره های بعدی. تو این شماره می خوایم اول از خودمون نقد کنیم تا برسیم به اصل کاریا.
خدایش گذشته از تمام گله گی هایی که از بالایاییا داریم خودمونم تو کار خودمون موندیم. خیلیامون دیدم که هدفی از درس خوندنمون نداریم فقط اومدیم که باشیم. تو دانشگاه هر کاری می کنیم الا درس خوندن. خودمونیم تو این 3 ترم چند نفر مشروطی تا مرز اخراج داشتیم؟
سر کلاسامون و که دیگه نگو همش فکر اینیم که کی درس تموم میشه یا همش خوابیم یا چرت می زنیم یا رو ابرا...
بماند درس خوندنامون در مورد تحقیق و این چیزام سنگین ترم که حرف نزنم. خیلی شده در این مورد با بچه حرف زدم یکیشون جواب بامزه ای بهم داد که هنوز مزه اش زیر زبونمه. گفت ما این جا قبول شدیم که درس نخونیم.
سرتون و درد نیارم خواستم در کل بگم که بیاید...
بی خیال خوش باشید و موفق
سلام افرین به این همه جسارت
خوشمان امد از وبلاگ مثل اینکه ما دیر رسیدیم شما دارید وبلاگ منحل میکنید خواستیم قوت قلبی به شما داده باشیم.
ولش نکنید ادامه بدید بابا
سلام ممنون از دلگرمیتون. واقعا بعد از مدت ها نظرتون واسه ما خیلی ارزش داشت.
ولی واقعا ما دو سه نفری نمی تونیم همه مطالب لازم و جمع کنیم و به وبلاگ برسیم اگر شما همکاری نکنید